Choć zazwyczaj podsumowanie zostawia się na puentę, ja na wstępie chcę powiedzieć najważniejsze: TERAPIA TO NIE JEST POWÓD DO WSTYDU, TO DOWÓD MĄDROŚCI I INWESTYCJA W SIEBIE, W LEPSZE I ŚWIADOME ŻYCIE. Nawet jeśli na początku wydaje się, że wszystko co mieliśmy się rozsypało… 

Wiem, że mam tutaj mądrą społeczność, dlatego nie będę tłumaczyć, że terapia nie oznacza, że ktoś jest „chory”. Mam nadzieję i chcę wierzyć, że utarte powiedzenie, że do psychologa to chodzą psychiczni, odeszło do lamusa i jesteśmy pokoleniem, które wie, że psychoterapia to inwestycja w siebie i relacje jakie budujemy z innymi ludźmi.

KAŻDY MA COŚ…

Schematy i mechanizmy w naszych głowach zostają zakorzenione w pierwszych latach naszego życia. Niektóre źródła mówią, że do 6stego roku życia, inne, że do 10tego.  (Co było dla mnie na terapii ogromnym szokiem, bo przecież rzadko kiedy ktokolwiek z nas pamięta coś ze wczesnego okresu dzieciństwa. Wydawało mi się, że schematy mogą nam upchać w głowie rodzice, środowisko, rówieśnicy gdy jesteśmy już świadomi, dojrzewamy, itd. A tu guzik prawda, najwięcej ładuje nam się do głowy w okresie życia, którego nie pamiętamy. Właśnie ten czas decyduje o tym, jak przez całe życie będziemy rozumieć emocje, jak będziemy się zachowywać, reagować, itd..) Gdy tak rozmawiam ze znajomymi, to często dochodzimy do wniosku, że terapia to dobra opcja dla każdego człowieka, który chce bardziej zrozumieć i poprawić siebie. Każdy (prawie) przecież z nas ma coś do przerobienia… Ktoś miał rodziców nadopiekuńczych albo niezainteresowanych, jedni są kochani za bardzo, inni w ogóle, a jeszcze innych miłość jest warunkowana: będziesz grzeczna, mama będzie cię kochać. Niektórzy doświadczyli w domu przemocy, inni używek. Rodzice części z nas wciąż pracowali i byli w domu gośćmi, inni wiecznie nie potrafili znaleźć pracy. Ilu z nas przeżyło rodzinne rozstania, rozwody, kryzysy, a ilu dziś, w wieku dorosłym uważa, że jego rodzice powinni byli się już dawno rozstać, a najlepiej to gdyby w ogóle nigdy nie byli razem, bo zmarnowali 35 lat swojego życia w nieszczęściu? Niektórzy mieli dominującą mamę i uległego ojca, inni ojca tyrana i matkę ofiarę. Niektórzy jako dzieci byli motywowani i zbudowano w nich poczucie własnej wartości, inni słyszeli wciąż, że są beznadziejni, głupi, a Kasia z trzeciej ławki jest lepsza. Można wymieniać te rodzinne schematy i konotacje w nieskończoność. Jedno łączy wszystkie te historie. Bez względu na to, jak funkcjonowała nasza rodzina i jak wyglądało nasze dzieciństwo, to ono przyczyniło się do tego kim dziś jesteśmy. Nasze doświadczenia to bagaż, który na nas wpłynął i wpływa, jednak jedno warto sobie uświadomić. NASZA PRZESZŁOŚĆ NIE MOŻE BYĆ USPRAWIEDLIWIENIEM TERAŹNIEJSZOŚCI. JESTEŚ DOROSŁYM CZŁOWIEKIEM I TYLKO TY MOŻESZ ZMIENIĆ SIEBIE I SWOJE ŻYCIE NA LEPSZE.

Myślę, że potrzeba terapii pojawia się wówczas gdy coś nas męczy, niepokoi albo nie radzimy sobie z relacjami – z innymi ludźmi i samym sobą. Gdy czujemy, że pewne ciągi zdarzeń układają się w te same schematy. Czasami impulsem do podjęcia terapii jest kryzysowy moment: rozstanie, utrata pracy, natręctwa utrudniające nam codzienne funkcjonowanie. Uświadomienie sobie swoich deficytów i skłonności, to pierwszy krok do podjęcia odważnej, czasami szalonej, fascynującej i pasjonującej drogi do odkrycia siebie i zadecydowania o tym jakim się chce być.

TY JESTEŚ DLA SIEBIE NAJWAŻNIEJSZA/NAJWAŻNIEJSZY

Rozpoczęcie procesu terapeutycznego to dowód mądrości. Podkreślam to zdanie z pierwszego akapitu ponownie. Poukładany, zbudowany i świadomy człowiek, może żyć w zgodzie ze sobą. Jeśli czujesz spokój ducha i jesteś szczęśliwy ze sobą dajesz to szczęście innym. Szczęśliwa partnerka, to szczęśliwy partner. Szczęśliwa mama, to szczęśliwe dziecko. Szczęśliwy menedżer inaczej pracuje ze swoim zespołem, niż pogubiony i sfrustrowany. Jak kochać innych, jeśli sami ze sobą mamy problem. Jak budować relacje, związki, przyjaźnie, gdy czujemy wewnętrzny konflikt?

CO DAŁA MI TERAPIA?

Trudno powiedzieć kiedy poszłam pierwszy raz do psychoterapeuty, bo terapia pomagała mi w różnych momentach mojego życia przez różne okresy. Niesamowicie mnie rozwinęła. Pozwoliła mi zrozumieć schematy dzieciństwa, zaakceptować i pozwolić sobie na negatywne emocje, pozwoliła mi dać sobie samej taryfę ulgową. Dzięki terapii wiele zaakceptowałam i zrozumiałam. Podczas pracy z terapeutą odkrywa się bardzo dla nas odkrywcze, a zaraz proste jak świński ogon rzeczy. Pamiętam, gdy czułam się wręcz oświecona, gdy moja psycholożka powiedziała: „Pani Patrycjo, po co wszystko oceniać, nie wszystko musi być dobre albo złe, czarne albo białe, czasami coś jest JAKIEŚ i trzeba to zaakceptować.” Niemal każda sesja jest jak góra lodowa. Przychodzisz z czymś co okazuje się jej czubkiem, a z każdym pytaniem terapeuty i własnym wnioskiem dokopujesz się do głębin swojego serca, umysłu i duszy. To jest absolutnie wyjątkowe, choć niełatwe. Często terapii towarzyszą łzy – wzruszenia, zaległego nieprzeżytego cierpienia, czy przerastających nas samych odkryć o samym sobie. 🙂 Terapia to ciężka praca, przygoda, ukojenie, recepta na osiągnięcie spokoju, zatrzymanie chaosu. Pamiętaj, widzisz świat taki jaki masz w sobie.

ŻYCIOWE PUŁAPKI

Określenie problemu jest najważniejsze, by rozpocząć zmianę. Jest taka świetna książka: J.E.Younga i J.S. Klosko „Program zmiany sposobu życia. Uwalnianie się z pułapek psychologicznych.” (Można ją zamówić online.) Autorzy przedstawiają w niej 11 najbardziej typowych pułapek życiowych, korzystając z osiągnięć terapii poznawczej, behawioralnej, psychoanalitycznej oraz własnych doświadczeń zawodowych. Ich zdaniem jeden człowiek popada w przynajmniej jedną pułapkę z ich listy. Należą do nich w wielkim skrócie takie mechanizmy jak: podatność na zagrożenia i zranienia; izolacja społeczna; porzucenie i brak stabilności więzi; bezwzględne standardy osobiste i hiperkrytycyzm, i tak dalej… Życiowa pułapka to wzorzec, który powstaje w okresie dzieciństwa i wywiera istotny wpływ na całe nasze życie. Porzuceni, krytykowani, otoczeni nadmierną opieką, wykluczeni, narażeni na nadużycia – w taki czy inny sposób zostaliśmy złapani w „pułapkę”, która jednocześnie staje się częścią nas samych. Życiowa pułapka determinuje sposób w jaki myślimy, czujemy, zachowujemy się, odnosimy się do innych. I co ciekawe. Autorzy tej książki twierdzą, że to przez pułapki, nawet mając „wszystko” – pozycję społeczną, sukces zawodowy, szacunek najbliższych, dobre małżeństwo, itd. – często nie potrafimy się cieszyć życiem i zaznać spokoju.

WYBÓR TERAPEUTY

Nie zawsze pierwszy terapeuta do jakiego trafisz musi okazać się Twoim terapeutą. Praca z terapeutą jest bardzo intymna, a więc powinieneś czuć się w jego, czy jej, towarzystwie komfortowo. Trzeba po prostu poczuć, czy na poziomie energii i temperamentu dogadasz się z tą osobą, czy terapeuta „cię czuje”. Ja miałam kiedyś sytuację, gdy po trzech minutach rozmowy, wiedziałam, że muszę zmienić terapeutkę. Kompletnie nie odpowiadał mi jej sposób mówienia, sposób bycia, a nawet mimika mnie wkurzała. Nie mogłam się skupić i wyluzować. Kolejna terapeutka to był „mój człowiek”. Obecnie nie jestem w procesie, natomiast w ostatnich miesiącach, w trudnych momentach wybrałam się na kilka sesji.

GDY WYDAJE CI SIĘ, ŻE WSZYSTKO WIESZ…

…a na terapii okazuje się, że gówno wiesz. Ja tak miałam. Wyłożyłam na tacy pani psycholog z czym przyszłam, co chciałabym przepracować i zmienić. Taka świadoma i mądra ja. I nagle gdy wydaje Ci się, że wszystko wiesz, po kilku prostych, ale umiejętnie postawionych pytaniach, zdajesz sobie sprawę, że jednak gówno wiesz. Moment uświadomienia sobie tego jest wyjątkowy, bo tylko potwierdza sens terapii. 🙂

Jeśli macie wątpliwości, czy pytania – jestem dla Was. Piszcie najlepiej na Instagramie @travelover.pl 🙂